​​

PRZEDMOWA

Shorinji Kempo zostało zapoczątkowane w 1947 roku w japońskim mieście Tadotsu.

Założyciel tej sztuki, So Doshin, przebywał w obliczu klęski Japonii pod koniec II wojny światowej w ówczesnej Mandżurii (obecnie Region Northeast Chin). Wobec klęski Japonii dostrzegł wśród rodaków smutek, rezygnację oraz bezsilność, która zagościła w ich sercach. W tamtych czasach nie było ideologii, religii czy etyki, lecz tylko interesy narodów i ludów. To właśnie interesy rządów miały pierwszeństwo, lekceważąc prawdę, honor i sprawiedliwość. Kaiso (So Doshin) zobaczył, że sposób działania prawa i działanie rządu nie kieruje się żadnymi ideologiami czy zasadami, lecz tylko chęcią zdobycia władzy i pieniędzy. Wówczas zrozumiał, że "wszystko zależy od jakości danej osoby”.

Później Kaiso wrócił do Japonii. Efektem wojny był kraj w ruinie jak również upadek ducha w ludziach. Postanowił wyprowadzić swój kraj z tego stanu. Kaiso zdawał sobie sprawę, że przede wszystkim trzeba odbudować serca rodaków, dlatego poświęcił resztę swojego życia na wychowywanie młodzieży, odbudowanie systemu wartości, zbudowanie w ludziach pewności siebie. Bo to właśnie młodzież musi dbać o przyszłość. Kaiso szkolił w nich zarówno niezłomnego ducha, jak i dużą sprawność fizyczną, dawał młodzieży poczucie sprawiedliwości, pewność siebie i odwagę. Aby zbudować świat, w którym każdy mógłby żyć szczęśliwie, wziął to co najlepsze z chińskich i japońskich sztuk walk, które studiował i stworzył jedną, unikalną Sztukę Walki - Shorinji Kempo.

Kaiso wykorzystywał nauki historycznego Buddy oraz nauki Boddhidharma (założyciel Zen) do zbudowania samego siebie jako człowieka o niezniszczalnej i niezłomnej sile ducha. Tak stworzył podstawę Kongo Zen, a następnie wykorzystał to jaką jedną z podstawowych zasad Shorinji Kempo. Później jednak te nauki i techniki nie mogły być zawarte w granicach religii, więc Shorinji Kempo rozwinęła się w sposób, w którym każdy może studiować, tak długo, jak długo chce, aby doskonalić równowagę ciała i umysłu, wzajemne poszanowanie drugiego człowieka, aby stworzyć idealne społeczeństwo, w którym każdy może ufać każdemu. Ta Sztuka rozwinęła się nie tylko w Japonii, również rozprzestrzeniła się na całym świecie.

Wówczas powstawała Światowa Organizacja Shorinji Kempo (World Shorinji Kempo Organiztion - WSKO) łącząca ludzi z całego świata, ludzi o różnych nacjach, religiach czy kulturach. Wszyscy dążą jednak do osiągnięcia pokoju na świecie i lepszego jutra, ciężko pracując na treningach.



OBLICZE KOŃCA II WOJNY ŚWIATOWEJ W CHINACH

Było to na 6 dni przed poddaniem się Japonii podczas II wojny światowej. So Doshin na zlecenie Agencji Wywiadowczej Japonii przebywał w regionie północno-wschodniej części Chin w mieście Suiyang leżącym przy granicy dawnego Związku Radzieckiego i Mandżurii. Związek Radziecki złamał pakt o nieagresji z Japonią na 8 miesięcy przed jego wygaśnięciem i przyłączył się do walk głęboko w Mandżurii. Japońskie wojsko, pomimo wiedzy jak szybko przemieszczają się wojska ZSRR, skoncentrowało się tylko na swoim bezpieczeństwie i wycofało się pozostawiając ludność bez opieki i bez poinformowania jej o zagrożeniu. Z pełną świadomością natarcia wojsk ZSRR japońskie wojska porzuciły ponad 200 000 ludzi, których miały chronić i uciekły w głąb kraju.

Kaiso dołączył do grupy mieszkańców uciekających z regionu przygranicznego. Wszyscy uciekali przed nadchodzącą armią ZSRR, która na swojej drodze niszczyła wszystko z ogromnym okrucieństwem. Ludzie w obliczu głodu i strachu byli zdolni do bardzo skrajnych zachowań, potrafili wydać swoich rodaków za kawałek chleba. „Jeśli chodziłoby o przetrwanie ludzie są w stanie zrobić wszystko, nie patrząc na drugiego człowieka”. To była bardzo smutna prawda ówczesnej społeczności Japonii.

Kaiso odkrył, że ludzie w czasach pokoju i stabilności potrafią skryć swoje najgorsze cechy, jednak w czasach wojny wychodzi z nich zło. Kaiso doświadczył tego podczas II wojny światowej. Zrozumiał wówczas, że takie zachowanie nie zależało od poziomu majątkowego czy intelektualnego ludzi, a ta lekcja zmieniła jego życie. Wypowiedział słowa, które są wartościowe do dziś: „Człowiek, człowiek, człowiek… Wszystko zależy od istoty człowieka!”

„Nieważne, jak będzie się świat zmieniał, to ludzie kreują rzeczywistość. Jeśli będą tworzyć świat w duchu prawdy, sprawiedliwości i współczucia dla innych, świat się zmieni”. To właśnie zrozumiał Kaiso i to zmieniło jego życie. Efektem było stworzenie Shorinji Kempo. Kaiso postanowił, że jeśli uda mu się wrócić do Japonii, otworzy swoją szkołę, która będzie kształcić u młodzieży odwagę, współczucie i poczucie sprawiedliwości.

​

POWRÓT DO JAPONII PAMIĘTANEJ SPRZED LAT

W połowie czerwca 1946, grupa dowodzona przez Kaiso dotarła do portu w Nagasaki. To była miejscowość, jaką Kaiso pamiętał z lat dzieciństwa, za która tęsknił. Jednak obraz, jaki zastał, był zupełnie inny niż ten zapamiętany: miasto było zniszczone przez pożary i wojnę, ludzie żyli w bezprawiu, bez poszanowania drugiego człowieka. Silniejszy niszczył słabszego. Społeczeństwo Japonii było w fatalnym stanie moralnym, dlatego Kaiso postanowił pomóc mu wstać z upadku. Kaiso zauważył, że podstawowym problemem Japończyków jest to, że stracili poczucie wartości duchowej. Rozpoczął swe nauki od przywrócenia w nich poczucia wartości jako Japończyka.

Jednakże przyciągnięcie młodych Japończyków, którzy chcieli się nauczyć walczyć, aby zmieniać światopogląd, nie był łatwe. Byli również tacy, którzy odeszli z grupy Kaiso. Jak zgromadzić wokół siebie ludzi i sprawić, aby pozostali przy tobie i chcieli się uczyć? Kaiso często zadawał sobie to pytanie. Pewnego wieczoru miał sen o Darumie, który w tym śnie wołał go: „Idź za mną”. Odtąd Kaiso rozpoczął tworzyć zasady Shorinji Kempo.

Daruma Daishi był mnichem pochodzącym z Indii, który dotarł do Chin, aby nauczać. Nauczał w klasztorze Shaolin zarówno sztuk walk, jak również Zen. Jego nauki zostały uwiecznione na fresku Byaku'eden w Świątyni Shaolin. Ten obraz został namalowany podczas dynastii Qing i dotrwał do dziś pod nazwą: „Obraz ćwiczeń Arahan”. Na tym obrazie wielu mnichów ćwiczy w parach, a na ich twarzach widać radość oraz szacunek do partnerów podczas ćwiczeń.

Zanim Kaiso zobaczył ten obraz w świątyni, uważał że sztuki walki to ciężkie, szorstkie przedsięwzięcie. Myślał, że przeznaczeniem sztuk walk jest pokonanie, zabicie przeciwnika. Dziadek Kaiso (So Shigeomi), który uczył go sztuk walk, podżegał go podczas nauk kendo mówiąc: „Pomyśl o mnie jako o wrogu twoich rodziców i atakuj!” Dziadek uważał, że w trosce o własny rozwój musi się być gotowym myśleć także o swoich bliskich jak o wrogach. Jednak kiedy dziadek zobaczył obraz w Świątyni Shaolin, zmienił zdanie, również wymazując stare zasady ze świadomości Kaiso.

Podstawy sztuk walki, których Kaiso był uczony, bazowały na japońskich sztukach walki oraz kilku technikach, których nauczył się podczas pobytu w Chinach. Jednak to były tylko podstawy jak walczyć, nie zawierały nauki o człowieku. „Tak jest, pójdę za Darumą. To właśnie jego techniki i nauki mogę wskrzesić w Japonii” - pomyślał. Pod tym kątem Kaiso przerobił chińskie techniki i japońskie budo, których się nauczył. Zbierał wokół siebie ludzi ucząc ich technik, tłumacząc jak są zbudowane, jednocześnie kształcąc ich osobowość. Tak narodziło się Shorinji Kempo.

​

ZAŁOŻENIE SHORINJI KEMPO

Kaiso poświęcił wszystkie zarobione pieniądze, aby kupić ziemię w mieście Tadotsu. Idąc za głosem Darumy wybudował tam małe Dojo, które zawierało tylko 5,5 maty (tatami). Otwarcie miało miejsce 25 października 1947 roku. Wówczas zaczęło się Shorinji Kempo. Do czasu wybudowania nowego Dojo z 60 tatami to była centrala. Jednak pomimo całego jego entuzjazmu nie widział zbyt dużych efektów swojej pracy. Problem nie polegał na tym, że młodzi ludzie nie chcieli uczęszczać na nauki, lecz przychodzili tylko raz, a potem nie chcieli kontynuować. Dla dzieci z okolicy Shorinji Kempo było nieznaną sztuką walki, żadne z technik nie wyglądały znajomo. Sprawiały one wrażenie efektywnych, więc kilkoro dzieci przyszło na lekcje. Jednak młodzi, którzy przychodzili na zajęcia byli zafascynowani tylko siłą, wykorzystaniem jej przeciwko sobie.

Był wczesny kwiecień 1948 roku. W mieście Tadotsu słynny park Toryo był pełen kwiatów i zwiedzających. Pijani ludzie podczas imprez w parku wdawali się w bójki, jednak nie były to zwykłe sprzeczki mieszkańców, lecz pojedynki przeciwko gangsterom. Niestety, żaden z mieszkańców nie był w stanie ich powstrzymać. Kiedy ludzie utworzyli koło, wewnątrz którego toczyła się walka, jeden mężczyzna wślizgnął się do środka. Chwilę potem gangster, walczący bandzior, upadł. Prawie nikt nie wiedział, co się stało. Zgromadzeni z podziwem patrzyli tylko na tajemniczego nieznajomego, który spokojnie oddalał się z miejsca walki. Tym nieznajomym był Kaiso. Pokonał gangstera zachwycającą techniką, której nikt wcześniej nie widział. Była to technika, którą Kaiso zaadoptował dla siebie z chińskich sztuk walk. Ta historia o walce Kaiso w parku Toryo rozeszła się szybko po mieście. Każdy z młodych, którzy widzieli bądź słyszeli o tym wydarzeniu, chciał uczyć się Shorinji Kempo. Jednak cel i motywacja nowych uczniów była odmienna od oczekiwań Kaiso. Lecz z czasem zainteresowanie młodych zaczęło zmierzać w kierunku Shorinji Kempo.

Mottem Kaiso było uczenie Shorinji Kempo jako sposobu na życie, a także kształtowanie ludzi, którzy są w stanie wziąć odpowiedzialność za następne pokolenia, którzy nie będą przywiązywać wagi do problemu wygrywania czy przegrywania, lecz będą wspierać innych i służyć im pomocą. Zaś celem jego uczniów było stać się mocniejszym w walce. Pomiędzy tymi dwoma celami była spora różnica. Cześć uczniów wpuszczała nauki jednym uchem, a drugim wypuszczała. „Na tę chwilę nie ma różnicy między tym, co było, a co jest. Aby utrzymać młodzież przez dłuższy czas nauki, techniki walki nie wystarczą. Potrzebuję stworzyć dobrze uporządkowaną organizację” - zrozumiał Kaiso. Od tego czasu ludzi, którzy chcieli się uczyć Shorinji Kempo, zaczęło przybywać. Myśl przewodnia „Kształcenie ludzi w odwagę, pewność siebie, nauczenie ich osiągania celów” pozwoliła na zmianę koncepcji organizacji, gdzie ludzie będą sobie pomagać. W późniejszym czasie powstało motto: „Połowa szczęścia sobie, połowa - drugiemu człowiekowi”, organizacja nabrała takich kształtów, że te słowa stały się prawdziwe.

Kaiso pragnął stworzenia nowego społeczeństwa poprzez Shorinji Kempo, które odbuduje wewnętrzną siłę w narodzie. Społeczeństwo to będzie dumne z tego, że są Japończykami i tak w październiku 1948 r. wykształciła się organizacja Nihon Hoppa Shorinji Kempo.

​

SHORINJI KEMPO JAKO ORGANIZACJA

W grudniu 1948, dwa miesiąca po tym jak powstało Nihon Hoppa Shorinji Kempo otrzymało status organizacji religijnej Ko Manji Kyodan. W poszukiwaniu najbardziej racjonalnego sposobu przekazania nauk zarówno fizycznych jak i duchowych Kaiso zauważył, że najlepsze są nauki starożytnego Buddy. Mnich Daruma był osobą, która potrafiła przekazać nauki Buddy. Co więcej, Kaiso widział go jako osobę, która potrafiła wykorzystać techniki fizyczne (sztukę walki) jako metodę nauczania. Przekształcenie w organizację religijną stanowiło realizację nauk Darumy w nowoczesnym świecie.

Hombu stało się centralą organizacji 25 grudnia 1948. Wówczas to pierwszą klasę stanowiło 4 uczniów. Ta młodzież stała się uczniami Kaiso. Na początku mieli cel „bycia lepszymi wojownikami”, ale Kaiso tłumaczył im: „Ludzie, którzy trenują Shorinji Kempo lub boks, nawet jeśli nie noszą broni, są jakby ją mieli, więc nie atakuj”. Ćwiczenia z Kaiso sprowadzały się do zbierania ludzi w Dojo, po czym Kaiso mówił do nich „złap mnie tu” i rzucał ich na matę. Studenci spędzali czas w Dojo starając się zobaczyć ruch i naśladować go, aby opanować technikę. W tym czasie Shorinji Kempo było traktowane jako tajna nauka, niedostępna dla osób z zewnątrz, więc szkolenie miało charakter bardzo indywidualny. Ludzie, którzy czekali na swoją kolej na nauki Kaiso opowiadali, iż stali w holu z drewnianą podłogą i słyszeli z innego pokoju tylko dźwięki upadków oraz okrzyków bólu, nie wiedząc, jaki rodzaj treningu jest w środku. Po chwili słychać było donośny głos Kaiso „Yoshi, Tsugi!” Co oznacza: „Dobrze, następny!”. Kolejna osoba wchodziła do pokoju na zajęcia indywidualne z Kaiso. W ten sposób każdy uczeń rozwijał się w zależności od swojego poziomu zaawansowania.

Do roku 1949 tylko 4 lub 5 nowych osób dołączyło do Kaiso. To była kolejna klasa. Jednak największym problemem z niską liczbą uczniów był fakt, iż Kaiso pochodził z Osaki. W tych czasach Tadotsu było miastem staroświeckim podchodzącym z dużą nieufnością do obcych. Pierwsi uczniowie przyprowadzili swoich znajomych, ale tylko kilku z nich chciało się uczyć Shorinji Kempo. Jednakże Kaiso przewidział, że liczba studentów wzrośnie. Pewnego dnia przyniósł bardzo dużą ilość odznak Shorinji Kempo i jeden z uczniów zapytał: „Sensei, co zamierzasz zrobić z tym wszystkim?” Kaiso spokojnie odpowiedział: „Nasze społeczeństwo będzie się rozrastać, a ilość studentów będzie coraz większa”. Po jakimś czasie Kaiso dał im wygrawerowane pierścienie i pasy ze sprzączką. Po tym ilość osób w organizacji zaczęła rosnąć.

​

DROGA Z MAŁEGO DOJO DO WIELKIEGO

Pierwsze Dojo (5,5 maty) zrobiło się małe w obliczu wzrastającej liczby studentów. Gdy liczba ich wzrosła do 100 zajęcia w starym Dojo było praktycznie niemożliwe, niestety budżet był bardzo napięty. Jednak uczniowi sami zrobili sobie prezent i postanowili wybudować nowe Dojo. Powstało ono na wolnych terenach położonych blisko domu Kaiso. Zostało one nazwane Dojo o 60 matach.

W 16 grupie był Dobun Kondo, uczeń, który po poddaniu się Japonii w Mandżurii został więźniem sowieckiej armii. Po latach przebywania na Syberii wrócił do Japonii, do swojej pracy w państwowych kolejach. Podczas jego pobytu na Syberii, jego rodzima ziemia zmieniła się w piekło, gdzie rządziła przemoc i niesprawiedliwość, a pan Kondo zaczął tracić entuzjazm. Jednak, kiedy Kaiso zadał mu pytanie: „Czy chcesz się przyłączyć do mnie, aby stworzyć lepszą Japonię? Czy chcesz stworzyć świat, gdzie uczciwość i lojalność się opłaca?”, ten odpowiedział na jego wezwanie krótko: „Chcę się trzymać z tą osobą na całe życie”. Tak więc, po pół roku od powstania Organizacji, ludzie dowiadywali się pocztą pantoflową o Shorinji Kempo i chcieli do tej Organizacji dołączyć. I tak co miesiąc przybywało ponad 30 nowych uczniów.

​

PUBLICZNA NAUKA I DEMONSTRACJA (EMBUKAI)

Dotychczas Shorinji Kempo było stworzone jako organizacja. Nie była ona skoncentrowana na ludziach niebędących członkami. W dniu 22 grudnia 1949 nastąpił publiczny wykład oraz demonstracja dla ludzi spoza organizacji.

Tego dnia przez dwie godziny Kaiso w średniej szkole w Tadotsu nauczał zarówno nauczycieli ze szkoły jak i 800 uczniów, potem kenshi dali pokaz praktyczny Shorinji Kempo. To był początek powstania Taikai – demonstracji skierowanej do osób nie będących członkami organizacji. Publiczne pokazy Embu stały się podporą pokazującą, jak kenshi promują Shorinji Kempo, ale to właśnie pierwszy pokaz w szkole w Tadotsu, stał się podstawą dla kolejnych.

Kluczowym momentem dla stworzenia publicznego pokazu Shorinji Kempo była sytuacja społeczna w tym czasie. Sytuacja była bardzo napięta, bo dochodziło często do ataków na społeczeństwo ze strony okupujących wojsk, jak również ataków i gwałtów na kobietach. Pokaz ten też miał na celu przedstawienie technik samoobrony. Demonstracja Embu osiągnęła swój cel, czyli rozwój Shorinji Kempo, ale powstała tak naprawdę na wniosek szkoły, której Shorinji Kempo się spodobało nie tylko jako techniki walki, ale również jako sposób kształcenia społeczeństwa. Po tym pokazie bardzo wiele osób zaczęło uczyć się Shorinji Kempo, zwłaszcza uczniowie szkół średnich.

​

UTWORZENIE KONGO ZEN SOHONZAN SHORINJI

W 1951 prawo dotyczące organizacji religijnych się zmieniło. Wówczas zmieniła się również nazwa Organizacji z Ko Manji Kyodan na Kongo Zen Sohonzan Shorinji. Od samego początku, odkąd Daruma zainspirował Kaiso, Shorinji Kempo było częścią Zen. Ta nowa nazwa nie zmieniła organizacji, lecz nastąpiła w wyniku zmian prawa odnośnie organizacji religijnych, jednocześnie stanowiąc lepszy przekaz dla uczących się grup. Historycznie, nazwa Kongo Zen pochodzi od Królów Dewa, dwóch posągów półbogów, którzy chronią świątynie buddyjskie. Samo słowo „Dewa” pochodzi z Indii, w Japonii są oni nazywani także Nioson lub Kongo Shin. Nazwa Organizacji wyrażała życzenie, by być jak Nioson i osiągnąć siłę fizyczną i duchową, co będzie podstawą do stworzenia wymiaru, jakim jest sprawiedliwość. To również pokrywało się z tym, co sądził Kaiso: tak jak Nioson, osiągnąć swój cel precyzyjnie, poprzez rozwój ciała i umysłu, które będą się uzupełniać, jak posągi 2 półbogów. To są 2 ciała, jedno otwarte, drugie zamknięte; jeden YIN drugie YANG. Osiągnąć harmonię przy zachowaniu przeciwieństw to forma Dharmy, to Prawda, która łączy cały wszechświat.

Wraz z nową organizacją, narodził się biuletyn „Shorinji Kempo”. To właśnie w nim Kaiso nauczał, że Shorinji Kempo to nie tylko kwestia treningu fizycznego, treningu walki, ale najważniejsza siła drzemie w sile ducha. To właśnie harmonia ducha i ciała daje dopiero efekty. Tak więc konieczne jest połącznie Shorinji Kempo i Kongo Zen, jako idealnego sposobu na rozwój człowieka.

​

ZAŁOŻENIE ZENRIN GAKUEN

Kluczem do rozwoju Shorinji Kempo było stworzenie instytucji, która konsekwentnie podążałaby za liderem Shorinji Kempo. Następstwem tego było stworzenie Japońskiej Akademii Shorinji Kempo - Zenrin Gakuen (Nihon Shorinji Budo Semmon Gakko). Kiedy powstawało coraz więcej oddziałów, wzrastała również liczba uczniów (Kenshi). Było ich już tak wielu, że nie mogli otrzymać nauk od Kaiso. Wówczas ten opublikował „Shorinji Kempo Kyohan” - instruktażowe szkolenia dla leaderów. Również dołożył wszelkich starań, aby jego nauki i techniki były prawidłowo zrozumiałe. Kaiso pomimo swojego napiętego planu starał się odwiedzać każdy oddział Shorinji Kempo, aby samemu nauczać. Jednak, niezależnie od tego, ile Kaiso by zrobił, ilość zgłoszeń uczniów, którzy chcieli nauk od niego samego przerosło jego oczekiwania. Dla Kaiso ważne było również wspieranie instruktorów Shorinji Kempo, aby dać im solidne podstawy, by byli w stanie rozwijać tę sztukę.

Zenrin Gakuen rozpoczęło swoją działalność we wrześniu 1952 r. Wówczas organizacja uzyskała uprawnienia akademii, a szefem jej został Kaiso.

​

Z MAŁEGO DOJO (5,5 mat) DO DUŻEGO (220 mat)

10 stycznia 1954, podczas tradycyjnego noworocznego dnia otwartego (Kagami Biraki Shiki), zostało otwarte po rozbudowie Hombu Dojo, rozpoczynając nowy rozdział w historii Shorinji Kempo. Zaczęło się od małej Sali (5,5 maty), poprzez Dojo z 60 matami, aż do Dojo, w którym do ćwiczeń są dostępne 2 piętra (220 tatami). Stare Dojo (60 tatami) było połączone szerokim na metr przejściem, co umożliwiało wygodne przejście pomiędzy salami. 13 lat później to „Hombu Dojo” było znane każdemu uczniowi (Kenshi), jako Kongo Zen Sohonzan Shorinji. Po tym jak powstała Japońska Federacja, Hombu Dojo zyskało miano centrali Federacji. Kiedy w 1967 r. na obrzeżach Toryo Parku powstało Hombu Rensei Dojo. Tam została przeniesiona centrala i od tego czasu Hombu Dojo zastało jednym z oddziałów Kongo Zen Sohonzan Shorinji.

​

10-LECIE JAPAN EMBU TAIKAI

10 rocznica Japan Embu Taikai odbyła się 23 marca 1958 r. Wydarzenie to okrzyknięto wielkim sukcesem, ponieważ udział wzięło ponad 6000 uczniów, a na widowni zasiadło blisko 7000 widzów. Było to w czasach, kiedy było ponad 100 filii, a liczba wszystkich Kenshi sięgnęła ponad 60 000. W tym czasie wielu ćwiczących podróżowało na własny koszt do Hombu, aby nauczyć się technik. Przyjezdni i ćwiczący w Hombu wymieniali się miedzy sobą tak, aby każdy mógł ćwiczyć, a przyjezdni mogli spać na matach. Gdy organizacja stawała się coraz większa, sprawy organizacyjne zabierały coraz więcej czasu. Dlatego to ćwiczący pomagali w przygotowaniu identyfikatorów, dbali o poprawność egzaminów i czuwali nad innymi czynnościami administracyjnymi. Do tego czasu nie było żadnego sekretariatu, ale podczas 10-lecia Japan Embu Taikai, oficjalnie powstał sekretariat.

Kaiso wymagał od Mistrzów filii, aby wysyłali mu raporty z procesu szkolenia. Dzięki temu miał informację, na jakim etapie są uczniowie w danej filii. Pewnego dnia jeden z Mistrzów filii spóźniał się z raportem do Kaiso, nie prowadził listy obecności na treningach, nie przykładał się do zakładania kart członkowskich przez kilka miesięcy. W panice ten Mistrz przeprosił Kaiso: ”Od teraz obiecam być ostrożnym i nie zawieść Honzan (centralę Shorinji Kempo) i Kancho Sensei (Założyciela - Kaiso)” Wówczas Kaiso posmutniał i powiedział: „Ty dalej tego nie rozumiesz? Kiedy karty członkowskie, raporty z egzaminów są spóźnione, ale to nie Honzan cierpi. Kto? Twoi uczniowie w Twoim Dojo. Ludzi, których musisz przeprosić to Twoi uczniowie, wracaj natychmiast i szczerze przeproś swoich uczniów. Powiedz, że od teraz będziesz działał tak jak trzeba”. Wszystkie te raporty w Shorinji Kempo były wyrazem ducha Shorinji Kempo.

​

POWSTANIE JAPOŃSKIEJ FEDERACJI SHORINJI KEMPO

W maju 1957 organizacja liczyła już 50 000 członków. Wówczas powstała Japońska Federacja Shorinji Kempo (Zen Nihon Shorinji Kempo Remmei). Struktura Federacji była zbliżona do dzisiejszej. W tamtym czasie wiele szkół średnich, uniwersytetów czy agencji rządowych chciało otwierać kluby Shorinji Kempo.

Coraz więcej chętnych do otwierania klubów Shorinji Kempo było dobrym trendem, jednak religijny charakter organizacji, powodował, że otwarcie klubu w szkołach średnich było trudne ze względu na szkolne regulacje prawne. Podobny problem pojawił się w agencjach rządowych, siłach samoobrony i innych podobnych instytucjach. Również kluby, które chciały korzystać z obiektów użyteczności publicznej, w dłuższej perspektywie napotykały trudności. W związku z powyższym, konieczne było stworzenie prywatnych klubów sztuk walki i klubów sportowych, bez religijnych powiązań. Organizacje te uczyły tylko technik Shorinji Kempo, bez filozofii, a dla koordynacji tych klubów powstała Japońska Federacja Shorinji Kempo.

Jeśli spojrzymy na proces powstawania Federacji, widzimy jak na początku, w 1948 powstało stowarzyszenie Nippon Hoppa Shorinji Kai, potem w 1957 powstała Ogólnokrajowa Federacja Shorinji Kempo w celu rozpowszechniania Shorinji Kempo. W 1963 następnym etapem było osiągnięcie statutu spółki akcyjnej (Incorporated), aż w 1992 „pałeczkę” przekazano Fundacji Federacja Shorinji Kempo. Japońska Federacja Shorinji Kempo powołana została, aby rozwijać Shorinji Kempo, jednak nie jako działalność o charakterze religijnym. Powstała jako podmiot interesu publicznego wg prawa cywilnego, oddzielona od części religijnej Sohonzan Shorinji. W ten sposób Federacja rozpoczęła nowy rozdział.

​

BUDOWA HOMBU RENSEI DOJO

W historii Shorinji Kempo to był jeden z ważniejszych momentów, wszyscy Kenshi z niecierpliwością czekali na budowę Sohonzan i Hombu Rensei Dojo. Obecna budowla powstała w 1965 roku, 18 lat po tym jak powstało Shorinji Kempo.

Wówczas Hombu Dojo było mocno zaludnione. Kaiso miał świadomość, że budynek był centrum organizacji. Shorinji Kempo rozwijała się bardzo gwałtownie, więc naturalnym stało się, że potrzeba było większej przestrzeni do nauki. Na początku lutego ruszył kolejny etap rozbudowy, buldożery miały za zadanie wydrążenie w skale powierzchni pod rozbudowę, a sam Kaiso stał na czele tego projektu. W grudniu 1966, długo oczekiwane Rensei Dojo, zostało oddane do użytku. Pod błękitnym zimowym niebem, na płaskowyżu w południowej cześci parku Toryo, stanął nowy piękny budynek, nowoczesna świątynia, łącząca w sobie elementy architektury chińskiej i japońskiej. Piętrowy budynek posiadał 12 000 metrów kwadratowych przystosowanych do ćwiczeń. Na parterze znajdował się również internat dla uczniów przyjezdnych z daleka, na pierwszym piętrze Dojo mogło pomieścić 600 osób.

Wraz z ukończeniem Hombu Dojo, stało się możliwe, aby przyjmować w Hombu większą liczbę studentów, co doprowadziło do zacieśnienia więzi pomiędzy Hombu a klubami w całym kraju. Liczba klubów Shorinji Kempo, które brały udział w szkoleniach w Hombu stale rosła. Wiosną 1967 na Wiosennym Hombu Trening Camp liczba klubów, które uczestniczyły w szkoleniu, sięgnęła 30. Oczywiście, to Kaiso wykładał podczas obozów treningowych. Pomimo nasilających się ataków serca, był w stanie dotrzeć i wykładać. Podczas jednego z wykładów Kaiso powiedział: „Shorinji Kempo ma znaczenie jako fundament w nowym ruchu społecznym, w którym ludzie zbudują lepszy świat, w którym wy (uczniowie) uczycie się Shorinji Kempo, ale i również nauczacie. Będzie w stanie nauczyć odwagi, pewności siebie, ale i współczucia”.

​

SAMMONSHU - DRUŻYNA BRAMY GÓRSKIEJ

Górska Brama to budynek ukończony latem 1967 przed wejściem do Hombu Dojo, nazywany również „Nio-mon”, który stanowił czerwoną bramę wejściową przed siedzibą Shorinji Kempo. Ponieważ na pierwszym piętrze tej bramy mieścił się internat dla przyjezdnych studentów, większość z nich nazywana była „Sammonshu” (co oznacza Drużynę Bramy Górskiej). Wśród tych, którzy ćwiczyli w Hombu, jedna grupa otrzymywała wynagrodzenie i pełne wyżywienie, to właśnie oni uczyli studentów oraz odpowiedzialni byli za administrację, jak również za ćwiczenie „samu”, czyli dbanie o Dojo. Gdy Brama Górska była gotowa, niektórzy z tych mężczyzn obieli ją swoją opieką. Poza pełnoetatowymi ludźmi, byli tacy którzy oszczędzali pieniądze, żeby zostać w Hombu i skupić się wyłącznie na treningach. Spali oni wcześniej w pokoju obok sali Dojo, który był w kształcie litery L. Po przebudowie zostali przeniesieni do Górskiej Bramy, dlatego również stanowili Drużynę Bramy Górskiej. Kaiso zaczął się im przyglądać, widząc w nich w przyszłości pełnoetatowych pracowników. Od czasu do czasu Kaiso zwoływał pełnoetatowych pracowników i uczniów wołając „Shugo!”. Wówczas zwracał im uwagę i pouczał ich odnośnie zachowania, czy pracy administracyjnej w Hombu. Zazwyczaj były to nauki prowadzone w formie wykładów, z przykładem zachowań pojedynczych ludzi, lecz nauka miała być dla wielu. Słowa Kaiso nie były tylko zwykłym pouczeniem, lecz płynęły z jego doświadczenia życiowego oraz głębi Shorinji Kempo. Takie rozmowy z Kaiso stały się bardzo cenną lekcją w procesie nauczania. W nocy, pełnoetatowi pracownicy Hombu oraz Drużyna Bramy Górskiej trenowali w Hombu. Również była grupa kenshi w Hombu, która nazywała się Dekasegi Gumi (tłumacząc dosłownie: Grupa Pracujących Emigrantów). Grupa entuzjastów z okolić Hombu, która również przyjeżdżała ćwiczyć wieczorami po pracy.

Przed każdym wydarzeniem w Hombu, pełnoetatowi pracownicy, Drużyna Bramy Górskiej, uczniowe z Hombu i wielu innych dbało o nienaganny stan Hombu. Kaiso tłumaczył, że osoba przyjeżdżająca do Hombu i widząca to miejsce w czystości i porządku może być dumna, że tu jest.

​

POWROTY DO DOMU I SEMINARIA W HOMBU

Dla ludzi spoza organizacji, Hombu stanowi bardzo okazały monument w parku Toryo. Można powiedzieć, że ten budynek stał się nowym symbolem w architekturze tego miasta. Jednak dla wszystkich Kenshi oraz instruktorów spoza centrali jest czymś szczególnym. Budynek został sfinansowany ze specjalnej zbiórki pieniędzy od instruktorów prowadzących zajęcia w całej Japonii, jak również ze składek uczniowskich. Tak więc Hombu jest częścią każdego kenshi - ucznia.

Już wtedy podróż do Hombu była dla wielu swego rodzaju „powrotem do domu” (帰山 - "kizan", dosł. „powrót do góry”). Coraz więcej osób chciało odwiedzać Hombu, porozmawiać z Kaiso, poćwiczyć, mając w głowach myśl, że jadąc do Tadotsu jadą do domu. Ze względu na ogromną ilość osób z całej Japonii, którzy chcieli poćwiczyć i porozmawiać z Kaiso, powstał grafik, gdzie instruktorzy wraz ze swoimi kenshi w nim się zapisywali. Zwyczajem stało się również sadzenie drzewek. Dla instruktorów, którzy przyjeżdżali z daleka przywiezienie krzewu było niemożliwe, więc zostawiali w kopercie pieniądze na zakup krzewu. Kaiso potem jechał na targ i kupował drzewka do sadzenia.

​

POWSTANIE MIĘDZYNARODOWEJ FEDERACJI SHORINJI KEMPO

10 stycznia 1972 powstała Międzynarodowa Federacja Shorinji Kempo. Poza granicami Japonii powstały filie w USA, Indonezji, Malezji, Brazylii, Szwecji na Filipinach i w Iranie. W tym czasie trwały już działania mające na celu otwarcie filii w kolejnych państwach, takich jak: Hiszpania, Wielka Brytania, Francja, Włochy i Singapur. Powstanie Międzynarodowej Federacji Shorinji Kempo oznaczało zupełnie nowy rozdział w historii, zupełnie nowe przewodniczenie nad wszystkimi filiami, zgodnie z właściwymi naukami Kaiso. Bazując na tolerancji narodowościowej, religijnej, politycznej Federacja zachęcała do przyjaźni pomiędzy krajami stowarzyszonymi i jako cel postanowiła wpłacać datki na szczytny cel - pokój na świecie.

Po tym jak w 1966 powstała Federacja Shorinji Kempo w Indonezji, pod przewodnictwem Indra Kartasasmita, bardzo szybko się rozwijała i powstawały nowe filie w takich regionach jak Java, Sumatera, Kalimantan i Celebes. Wkrótce było już tam ponad 40 filii. Również w USA trwał bardzo dynamiczny rozwój. Filia w Los Angeles pod przewodnictwem mistrza Hirokazu Yamamori oraz starania Uniwersytetów w Kalifornii i Utah stały się podstawą do rozwoju filii w tym kraju. W Malezji pierwsze początki i starania Masao Kunimoto (z Kagawa Hanzan Doin), który założył filię w Sandakan, przyniosły efekt, a jego wychowanek David Wang Chang Vun założył Federację w tym kraju. Po dwóch latach rozwoju Shorinji Kempo poza granicami Japonii organizacja przeszła na kolejny poziom tworząc Światową Organizację Shorinji Kempo (Word Shorinji Kempo Organization - WSKO).

​

POCZĄTEK ŚWIATOWEJ ORGANIZACJI SHORINJI KEMPO

W 1974 Kaiso zdawał sobie sprawę, że organizacja weszła na kolejny poziom. Był to początek nowej Światowej Organizacji Shorinji Kempo. Z organizacji opartej na filiach przeniosła się na poziom międzynarodowy, który łączył organizacje różnych nacji. W tym czasie ponad 15 krajów było aktywnych w WSKO, m.in. USA, Kanada, Brazylia, Indonezja, Malezja, Singapur, Filipiny, Iran, Nowa Zelandia, Australia, Finlandia, Francja, Włochy, Szwecja. Te kraje posiadały razem 92 filie i ponad 7000 kenshi. Następne jedenaście klubów przyłączyło się do WSKO, w tym uniwersyteckie filie w Jyvaskyla oraz w Sztokholmu. W pozostałych krajach, jak Indonezja, Francja i Hiszpania, także zakończył się proces formowania narodowych organizacji. 1 grudnia 1974 roku, podczas festiwalu Budokan (Festiwal Sztuk Walk w Japonii), który był ukoronowaniem stworzenia Światowej Organizacji Shorinji Kempo, bilety na to wydarzenie rozeszły się w 10 minut. Wszyscy chcieli zobaczyć Taikai Shorinji Kempo, a to pokazało siłę tej organizacji.

​

30-ta ROCZNICA TAIKAI

1 czerwca 1977 liczba filii w samej Japonii sięgnęła 2900. 20 listopada tego roku prawie 20 000 uczniów przybyło na Taikai. Prawie wszystkie środki finansowe na ten Taikai pochodziły z filii Shorinji Kempo na całym świecie. Kaiso był bardzo szczęśliwy mówiąc: „To dlatego, że wszyscy dołożyliśmy starań, aby zajść tak daleko”. W tym czasie liczba członków organizacji rosła o 8000 miesięczne, a wszystkich członków było już 730 000. Coraz więcej też było nowych młodych członków w wieku szkolnym.

​

PIERWSI OBCOKRAJOWCY WEWNĄTRZ ŚWIĄTYNI SHAOLIN OD KOŃCA II WOJNY ŚWIATOWEJ

Relacje pomiędzy Japonią a Chińską Republiką Ludową były zwieszone od czasu wojny. Dopiero podpisanie porozumienia we wrześniu 1972 pomiędzy obu krajami przywróciło właściwe stosunki. W tamtych czasach nie można było podróżować tak swobodnie jak dziś. Aby móc podróżować do Chin, trzeba było uzyskać specjalne zaproszenie.

W styczniu 1974 nadeszło pierwsze oficjalne zaproszenie z Chińskiego Walnego Zgromadzenia Narodowego odpowiedzialnego za kulturę fizyczną. Od tego czasu delegaci z Shorinji Kempo odwiedzili Chiny trzykrotnie. Celem czwartej podróży do Chin w kwietniu 1979, której przewodniczącym delegatury był Kaiso, było odwiedzenie Świątyni Songshan Shaolin, pierwszy raz od czasu II wojny Światowej. Dowiedziawszy się, że grupa Shorinji Kempo chce odwiedzić Chiny, grupa kilkuset osób zebrało się przed bramą Świątyni Shaolin i powitała ich oklaskami. Przed wejściem do Byaku’eden, dziecko Kaiso dało pamiątkowy pokaz embu z udziałem Yamasaki Hiromichi i Sakuyama Yoshinaga.

Kiedy Kaiso odwiedzał Świątynię podczas wojny, był to stary budynek przypominający ruiny. Jednak wewnątrz posąg Kannon Buddy w białych szatach w Byaku’eden i obraz ćwiczących mnichów (Rakan Renken Hekiga) wciąż zachowały swój niepowtarzalny blask. Fresk Arhat Practice (Rakan Renken Hekiga) pokazuje wiele par ćwiczących mnichów ze świątyni. Wyraz twarzy i ich zadowolenie pokazuje, że nie chodzi tu o to, kto wygra lub przegra. Wiele lat temu, kiedy Kaiso zobaczył ten fresk pierwszy raz, to właśnie go zainspirowało do myślenia: „Nareszcie to jest to!”. Teraz również patrząc na fresk powiedział „To jest początek”. Opierając się na naukach Boddhidharmy (Darumy) i patrząc wstecz do korzeni - fresku w świątyniu Byaku’eden, Shorinji Kempo na stałe przyjęło świątynię jako swój dom, gdzie zawsze jest mile i ciepło goszczone.

​

KAISO - JEGO OSTATNI APEL DO KENSHI

Kaiso już od kilku lat nie czuł się najlepiej, ale na początku 1980 jego stan zdrowia mocno się pogorszył. Poprzedniego lata Kaiso mocno zaangażował się w pracę z centralą Shorinji. Ciągłe seminaria i wykłady odbiły się na jego zdrowiu. Od tego czasu zaczął mówić do swoich najbliższych współpracowników „Nie ma czasu! Nie ma czasu!”

W styczniu u Kaiso wykryto nadciśnienie tętnicze mózgu. Trafił wówczas do szpitala, przerywając cykl szkoleń dla nowych mistrzów filii. Obozy szkoleniowe wówczas wydłużyły się do 5 tygodni, a liczba uczestników biorących udział sięgnęła 3972. Podczas nich Kaiso, już w bardzo słabej kondycji zdrowotnej, tłumaczył uczestnikom pochodzenie Shorinji Kempo, wyrażając wielką nadzieję, że to właśnie młodzi adepci będą w stanie dalej rozwijać Shorinji Kempo. To był jego ostatni apel do swoich kenshi.